سلام
متن نامه شما که همین الان به دستم رسید بسیار موجب خرسندی اینجانب شد.از حال ما اگر پرسیدی ملالی نیست جز دوری از شما که آن هم موجب خوشوقتیست و نه ملال و تو چه دانی که ملال چیست؟که تو هرگز فیلسوف نبوده ای.

سرکار خانم صلاحی عزیز از اینکه در دیار غربت،حقیر را مورد محبت قرار داده و ما را که در تنهایی خود از پی چندی درس و تدریس احتمالا زندگی میگذراندیم؛ یاد کردید بسیار ممنونیم.
از آنجا که تو اگر آدم مهمی شده باشی تکنیکلی بنده بسیااااار از تو مهم تر شده ام (چون مهم بودن در خون آدم است و من در خونم مهم است و در خون تو مهم نیست و چیزهای دیگری مثل گلبول هست که برای بقیه هم همینطور است اما من با بقیه فرق دارم و اینا :|) پس ما نیز در پاسخ به نامه شما مراتب ادب را رعایت کرده و از ارجاع به خواننده های محبوب مشترکمان که آن وقت ها آهنگهایشان مفرح ذات میشد و موجب شادی پرهیز میکنیم.و به جایش خیلی معمولی می پرسیم : کیف احوالک اختی؟خوب است بحمدالله؟
اولا که جنابعالی با شرح بی مزه ای از واقعه فیلم دیدن های مشترکمان (که باز اسم بعضی از آن ها را آوردن موجب خدشه بر رزومه یا چی میشود) گند زده اید به بخش طنز ماجرا.بهتر بود کار را به کاردان می سپردید جیگر جان.این اسبفصاحت را سعی کنید کمتر در میدان بلاغت بجنبانید که به شما نمی آید و همان با تکست های برج ایفل عکس های یکهویی بیندازید بهتر است.
ثانیا این همه اش شروع بود اصلا تموم نشد :| شما در تعریف کردن خاطره نیز آن موقع ها بی هنر بودید و میبینم که هوای خارجه هم موجب بهبود نشده است متاسفانه.
ثالثا جای ما همه جا خالیست چون در آن موقع که تو این نامه بنگاری بنده فوتی چیزی کرده باشم احتمالا؛چون قرار است بنده بعد از مرگ شناخته شوم پس نیاز از است که برای کسب شهرت زودتر مرحوم شوم :| (شب جمعه است و شب زیارت اهل قبور الفاتحه مع الاخلاص و الصلواااات)
رابعا عکسی در پیوست نامه گذاشته ام جهت یادآوری بخشی از خاطرات مشترک.که البت بهتر است به دست کسی نیفتد و گرنه خود دانی که چه عکس هایی ما از شما داشتیم!و امروز روز جزاست.و این روز بسیار نزدیک بود و هی ما میگفتیم و شما نمی شنیدید!!خاطرتان هست؟

در پایان آمیز رسول با یک دست چایییشان را که هیچ گاه در طول این سال ها سرد نشد،گرفته اند و با اشاره سر سلام مخصوص را ابلاغ به جنابعالی میکنند.
پ.ن :
آیا تو میپنداری سپیدی مو و گذر ایام ذره ای از توان خزعبل سازی من کم کرده است؟پس سخت در اشتباهی!
پاسخ: سیلویای عزیز نامه‌ی تو را زن سیاه‌پوست مسنی برای من آورد که هیکل گنده‌اش را به زور از پنج طبقه بالا کشیده بود -آسانسور ما چند روز است خراب است و تو فکر میکنی فقط آنجا تعمیرات طول می‌کشد؟- و با نگاه سرزنش‌آمیزی پاکت را به من داد. گمان کردم که نیاز به امضا بوده که نامه را صرفا در صندوق نینداخته ولی کاشف به عمل آمد که نامه باز به دستش رسیده و آن را مطالعه کرده (نامه تو مانند یک برگه امتحانی ترجمه و علامت‌دار شده!) البته درست است که حریم شخصی افسانه نیست اما اگر از ابتدا باز نمی‌شد چه کسی می‌خواست به «وجود مهم در خون» مشکوک شده و نامه را امنیتی کند؟ و هم اینکه عکسی که گذاشتی احتمالا آن بندگان خدا را مدت‌ها پی نخودسیاه فرستاده است. القصه زن بیچاره اینهمه سختی به خود داده بود تا ببیند دریافت‌کننده نامه چگونه موجودی است! باری از اینکه آنهمه ذوق مچرتی را همچنان در تو زنده دیدم حالت نوستالژیکی به من دست داد که با دیدن کمپ توزیع شله‌زرد در محرم اینجا به من دست نداده بود! این نامه را با دعای صبر برای آمیز رسول به پایان می‌رسانم چون الان باید بروم شارژ تعمیر آسانسور را به پیرمرد غرغروی ساختمان بپردازم. ارادتمند مچرت اعظم: فاطمه